sábado, 13 de junio de 2009

Ana vuelve!

después de 3 meses, vuelvo. Lo que me une a Ana desde hace 6 años es imposible de eliminar.

el resumen de estos tres meses: aconsegui llegar a 54kg, pero me obligaron a engordar hasta 60kg!! pero he vuelto a bajar, matandome en el gimnasio y haciendome vegetariana.
De verdad niñas, es lo mejor que podia haver hecho y que podeis hacer. Vuestros padres, familiares, amigos, etc, van a estar tranquilos por que van a pensar que comeis i que os preocupais por la comida i no os obligaran a comer nada que no querais.. solo verdura i fruta cruda!
De verdad, pensarlo, puede ser una buena escusa. :)
Y bueno, mi peso actual, 57,8. Me veo enorme, pero me siento bien, me noto los huesos de la cadera, los pantalones me quedan grandes, se me notan los huesos de los ombros, me gusta, pero aun quiero mas! si, cuerto, es mi vicio. El unico que tengo i que no voy a dejar nunca!

mañana os cuento que tal mi diaa :)

un beso prins!
miriam,

miércoles, 21 de enero de 2009

desayuno: nada
almuerzo: actimel (29kcal) + ensalada ( 51kcal)
merienda: zumo de medio limon con agua (39kcal)
cena: nada

calorias totales: 119kcal.


De hoy no puedo decir nada... esta mañana me ha sido imposible levantarme. Lo intentaba y me mareaba, me temblaba todo, se me nublaba la vista. Tenia que agarrarme fuerte a la pared y volver a la cama. No podia ni dar dos pasos. Hasta las 3 del mediodia que ha llegado una de mis niñas, me ha traido el actimel y con ella me he derrumbado. He llorado como nunca, nunca habia llorado tanto delante de alguien, creo. Supongo que hablaré con mis padres, antes iré a pesarme por mucho miedo que me de. Creo que he perdido, todos los pantalones me quedan grandes, uso 1 o 2 agujeros menos del cinturon, las pulseras se me caen, me gusta esta sensacion. Pero siempre es lo mismo, quiero a ana pero no así. No con mareos, palidez, temblores, frio... Espero que todo sirva realmente.

animos a todas,
muchos besos!

martes, 20 de enero de 2009

desayuno: actimel (29kcal)+ galleta(26kcal)
almuerzo: nada
merienda: nada
cena: gelatina (76kcal)

calorias totales: 131kcal.


Me derrumbo. Me arrastro. No me aguanto. Dormiria a todas partes y rincones. No me gusta, pero amo a ana. Odio que entre algo por mi boca, si lo hago (como esta noche) es por obligacion, para que todos me dejen tranquila. Quiero que se preocupen por mi, por mi estado de animo, por mis lloros, mi tristeza, no por lo que como o dejo de comer. Es lo ultimo que necesito, alguien que me controle. Se que lo hacen por que no quieren verme con este aspecto, palida, con ojeras, arrastrandome, pero no hay otra forma de que yo me sienta bien. La no-comida me hace feliz. Aunque a medida que augmenta esa felicidad, las ganas de llorar tambien, y las ganas de vivir disminuyen. Por momentos me gustaria desaparecer, dormir dias y dias, y que todo pasase. Tengo miedo, y ¿a quien puede recurrir? no quiero ir al psicologo sin mis padres, nunca me ha gustado engañarles y ya lo estoy haciendo demasiado, pero ¿Cómo se lo digo?¿Que hago? Quiero decirles todo, pero no puedo. Si se enteran me quitan a ana. Si no se lo digo, la tengo a ella, pero me consumo a poco a poco. Un pez que se muerde la cola. Con ana no aguanto, sin ella me muero. Pensaba que la controlaría, pero te acaba controlando ella a ti. Canvió mi meta, 55kg, bajo a 53 y posteriormente a 47kg. Canvió mi unica norma, comer como minimo y maximo unas 200kcal., actualmente si paso con 50 mejor que con 200. De el peso, me da panico subir a una bascula y pensar que tanto esfuerzo sera en bano, por lo tanto, no se como progreso. Se que no como y que esto adelgaza. No se si estoy a 57 a 55 o a 54, pero ana es eso, adelgazar sin parar, que mas dan las metas, si estas van a continuar bajando y bajando, sin descanso. Todo para llegar a la conclusion que me da miedo no controlar a ana, me da miedo no controlar mi vida, o lo que queda de ella. Me da miedo no saber quien soy, ni quien voy a ser.

un beso princesas,
muchos animos.

lunes, 19 de enero de 2009

desayuno: actimel 0% (29kcal) + galleta (26kcal)
almuerzo: ciruela (42kcal)
merienda: nada
cena: nada

calorias totales: 97kcal.

ejercicio: no me siento con fuerzas, me duelen las piernas y cada movimiento que hago es un sufrimiento. Solo tengo ganas de dormir.

hoy mi post no sera muy extenso, como he dicho no tengo fuerzas y me duele la cabeza. Me discuti con mis padres, por nada, simplemente hice una montaña de un grano de arena, empezé a chillar y todo termino mal. ¿No lo notan que no estoy bien? a veces gritaria, les diria todo lo que siento, les diria que me veo horrible, que me siento sola, que por mi mente pasa de todo menos felicidad, que les necesito, que me agobian, que quiero llorar, que me gustaria reir, que quiero estar bien, que les necesito. Pero ellos no lo ven, tampoco estan aqui, conmigo, para darse cuenta, pero ¿no me sienten llorar por telefono? ¿no lo deberian de notar esto unos buenos padres?
En fin, me voy directa a la cama, necesito descansar, no sé como estaré mañana.

un beso princesas!
y muchos animos.

domingo, 18 de enero de 2009

no puedes confiar en nadie.

y dia tras dia, ellos te lo muestran, pero tu no lo quieres ver, quieres pensar que alguien en algun momento piensa en ti, se preocupa aunque no sea ni un 1% de lo que tu por ellos. Y esas pocas personas en las que aun confiaba un poco me lo han acabado de demostrar.

"te llamo esta tarde", "te llamo yo mañana por la tarde y quedamos", "te llamo luego y vengo", "te llamo a las 6".

no se ha de ser muy inteligente para suponer que aún espero estas llamadas, que aunque tan solo fuera para decirme que no quedabamos, las necesitaba. 4 personas, 4 casos distintos pero no se si ha sido coincidencia o no, pero han elegido el peor momento para ponerse de acuerdo. Tengo grabado "te llamo..." y me taladra por momentos mi cabeza, mi fragil cabeza que poco aguanta ya... Pero si así lo quieren, así lo van a tener. Se acabó preocuparse por nada ni por nadie, si quieren algo ya saben donde estoy, y sino que me llamen, cosa que empiezo a dudar que sepan hacer.

Canviando de tema, mi fin de semana ha sido horroso. No puede ir a patinar, no lo ví a EL, porque aún espero su llamada y la de alguien que se considera mi amiga, comí como una cerda, y bien, me lo pase estudiando, algo de provecho si hice... tambien estube unas horas con mi hermano que hacia mil que no hablabamos. Lo han preseleccionado para la seleccion española de hoquei sobre patines, estaba muy contento y alegre y eso hizo que yo me alegrara sobretodo por el, se lo merece mas que nada, y espero con todas mis fuerzas que lo seleccionen.

Suerte que mañana ya me voy para mi piso, donde tengo toda la libertat que quiera, y durante cinco dias se agradece mucho...

espero que les vaya muy bien la semana,
muchos besos prins!

viernes, 16 de enero de 2009

me odio.

Esta mañana era una niña que empezaba a tener la esperanza que algun dia podria llegar a adelgazar. Mi barriga estaba absolutamente plana, incluso un poco undida hacia adentro. Me encantaba... Pero todo y esa superficial felicidad yo sabia que hoy no iba a ser un buen dia.
A las 14:30h mi papa me recogio en casa para ir a almorzar juntos... sentada en ese restaurante quería desaparecer. Sabia que no podia dejar mucha comida en el plato (de muy mala educación y ese sitio no lo permitia) y efectivamente desde el primer bocado que he dado me he empezado a hinchar, parecia que mi casi perfecta barriga fuese un globo que se hinchaba y hinchaba por momentos...
obviamente me intente encontrar con mia despues de los dos platos + postres que debore con mi mas supremo asco, pero nunca nos encontramos...
obvio durante toda la tarde no he comido nada, hasta ahora que cene con mi madre (por que vuelvo a estar en casa, y obvio me controlan) Por suerte solo comí un poco de ensalada y una pera, pero la sensacion de explotar, de estar llena por dentro continua ahi...
He ido a ver a mi hermano a entreno, y ahí estaba EL, junto a mi hermano. Me daba tremenda verguenza mirarle, notaba que los colores me subian por momentos, no sabia que hacer ni hacia donde mirar. Suerte que el estaba entrenando, aunque me hubiese gustado estar los dos, solos, en un mundo perfecto... que a ver si mañana se cumple, saldré a una discoteca, a bailar sin parar, y donde estará EL.

bueno prins, me voy a leer, aunque no se si lo merezco.. pero me muero de ganas y no puedo parar.. quiero terminarlo ya! :)

un beso a todas, y que pase bien el finde!

PD: obvio no pongo las calorias totales de hoy, me deprimiria aun mas de lo que estoy.

jueves, 15 de enero de 2009

desayuno: actimel (76kcal)
almuerzo: poca ensalada y zumo de medio limon (34kcal)
merienda: ciruela (47kcal) + galleta(26kcal)
cena: nada

calorias totales: 183kcal.

litros de agua: 1,5

ejercicio: 30h caminando + lo hecho en clase

-------------------

oh! no puedo parar, empezé a leer ABZURDAH y dios, no puedo parar. Hoy leí 16 capitulos y aún no paré.
y respecto a mi dia, hoy hablé con mi tutora y el jefe de area de la universidad. les explique algo, todo es imposible, y bueno, me mostraron que puedo contar con ellos pase lo que pase...
y horror! mañana voy a almorzar con mi padre, los dos solos... y tendre que comer, y pasaré mis 200kcal diarias...
en parte quiero y no quiero que llegue el fin de semana... quiero por que veré a mi hermano, y espero quedar con EL, y iré a patinar (única cosa que me relaja y es capaz de que me olvide de casi todo) y alguna noche saldre de fiesta, supongo. Pero no quiero por que no queiro ir a casa, tener que comer lo que me digan, tener que hacer lo que me digan, no tener la libertat que tengo aqui y ahora... sentimientos contradictorios, pero ciertos. Probablemente mi interior se eso, un caos ordenado de sentimientos. En parte sé que quiero, pero a veces, la mayoria de veces se contradicen unas a otras. Dificil de explicar. Muy dificil... En fin, voy a continuar leyendo. Mañana será otro dia.

besos prins! :)

miércoles, 14 de enero de 2009

desayuno: actimel (76kcal)
almuerzo: platano pequeño con zumo de medianaranja y zumo de medio limon (80kcal +o-)
merienda: ciruela (30kcal)
cena: nada

calorias totales: 186kcal.

litros de agua: 1,5

ejercicio: 1,30h caminando + lo hecho en clase


------------

quiero estar delgada ya! lo necesito, y me derrumbo cada vez que veo a niñas mas delgadas que yo, que lo han aconseguido con ana o sin ella, (a la vez me alegro de las princesas)... y no entiendo como hay gente que comiendo puede ser tan feliz, bueno claro, ellas no engordan nada, por mas que coman y coman sin parar... oh las odio, bueno, envidia. moriria por ser como ellas, estar delgadas, comer mil y que no pasara nada de nada... pero bueno, tengo que conformarme con este cuerpogordoo que absorbe todo. oh, lo odio... espero y deseo adelgazar ya...

besos prins!

martes, 13 de enero de 2009

hoy dia horrible... el de ayer bueno, fui a BCN y me pase 6horas o más caminando :) y tan solo comí un poco de ensalada, sobretodo por que me obligaron a comer algo... a la noche llegue a casa y comí medio bol de caldo.. y esta mañana a empezado este odioso dia, para empezar me costo tremendo levantarme, desayune un actimel y una mandarina, almorce casi nadaaa, y para merendaar no comi nada, pero ahora he tenido atracon y comi 5 galletas integrales de 26kcal c/u. y aún no ha terminado el diaaaa! ojalaaa me encuentre con miaa!

y bueno, hace bastante que no se cuanto peso.. me da panico la bascula... :S

ah! pero estoy contenta, una agencia de modelos contacto conmigoo! :) yo les dije que estoy gorda, que no sirvo, pero no se, estan interesados en mii,,, ¬¬'

un beso prins,

PUNTOS: 16

jueves, 8 de enero de 2009

...

estoy hecha un lio.

aparte de que no he podido irme para Olot por culpa del resfriado que llevo cosa que ha llevado a que me quede en casa y no haya parado de comer (:@), estoy aqui, sin saber que hacer ni que decir. no se que quiere El, no se si puedo este finde hacer lo que quiera o controlarme, tambien me da miedo agoviarle, que se piense que soy muy pesada, y ese tipo de cosas... puff.. quiero hacer ver que no me importa, pero no puedo.. :S

espero que mañana este mejor, salir de casa, y que se me aclaren las ideas!

besos prins!

sábado, 3 de enero de 2009

año nuevo...

y ya lo dicen, año nuevo vida nueva, y sobretodo con ganas que pasen estas fiestas y poder volver con ana, solamente ella y yo, nadie mas.

llevo unos dios comiendo como nunca, espero que esto se acabe pronto.

no puedo hablar mas, la verdad no se que decir, cuando empieze todo, aqui habra un pequeño relato, dia a dia, de todo lo que piense, haga o diga.
Y sobretodo, de lo que NO va a entrar por mi boca! :)

animo princesas!

(hoy no pondre que he comido, no he parado... :S)

viernes, 11 de julio de 2008

International Skate Team Trophy


que dir, l'ultim campeonat, a italia, què més podiem demanar?


no hi ha paraules per descriure'l, només milions d'anecdotes i imatges que quedaran grabades en el nostre cervellet per sempre.


hi podriem comnsar a l'aeroport, entrar i trobarte una massa groga potente, pujar a l'avio i que la tia borde et faci callar quan estas cantant.. es mou es mou es mou com una palmera.. la tia del donut al cap, que sem mori lipod, apendre a jugar a l'ojete (tambe anomenat el capitalista) i guanyar totes les partides menus la primera, cami cap a l'hotel amb molt de buenorro suelto, arriba a l'hotel i descobrir els dos fills de l'amu i el de la camisa negra, tambe descobrir el lavabo 3 en 1, que el papa de la Sara m'alimenti sempre, aixecar-nos molt aviat, descobrir el superpoliesportiu u.U', uns vestidors.. a l'aire lliure? saber que si caus et faras sang, nenes desmayades del tona per la calor, veurem 4 aquarius i un granitzat en dos hores, que l'entreno surti be, més nenes desmayades, guerra d'aigua amb la sara i la yoli, miss camiseta mojada, anar a dinar a l'hotel, intntar descansar pero et roben unes cadires i la clau, i envoliquem a la yoli i fa de regal, riure molt, comnsar a pintarnos, que el pajaru espanti ala gent amb biciiiii, que tothom ens miri per el carrer, comnsar el campeonat, que surti be, canviarnus amb minuts, quedar 4rtes, els endevant, endarrera, catalunya oé, la festa amb patins de edspres, viure momnts perfecte amb el tona i les gallegues, anar a l'hotel, canviarnus, anar a sopar i que comnsi lo bo, el cambrer guapuu, el peto de l'amic de la sara i la sara, tot a 3,5, el limoncello, la terraseta, les xoxonas, l'amiga de l'anna que es diu cello i li regalarem un limon, no tenir lloc on dormir, visita els altres, dormir ente la sara i la yoli, a les 7.30 pirar a labitacio, dspertarnus, anar a la playaaa, el tiburon que no avança, lenciam de mar, la tomata de mar, la dutxa de mar, la tovallola de mar, la pinta de mar... i marxar cap a l'hotel per que mn vaig anar ja cap a l'hotel dels papas..


ha sigut curt, pero molt intens, i si, s'ha de repetir, l'estiu que ve? tots sabem que ha sigut l'ultim, per mi el primer i l'ultim any, pero he de dir que tots estareu dins meu, cadascun, pasant per la sara, la yoli, l'irene, la queralt, la meritxell, l'eva, la morillo, l'alba, la bataller, la sandra, l'aniol, la laia, l'africa, l'ivette, la jessica, l'ariadna, l'odra, la magali, la ruth, tots els papas i les mamas, l'aficio que no ens ha fallat mai.. mil gracies a tots i un peto enorme! :)


martes, 18 de marzo de 2008

lunes, 17 de marzo de 2008

Campeonato España Grupo Show 2008

Nos pensabamos que era la última vez, saliamos a disfrutar, no a competir y asi lo hicimos, disfrutamos al máximo, casi que me atreveria a decir que han sido los cinco minutos de mi vida que jamas olvidare.
me acuerdo de cada momento del disco, cada moviemiento, cada paso, el final, y las puntuaciones.
se puede decir que uno de los mejores campeonatos con mejor recompensa, sextas en un espanyol i direccion la copa italia, una sorpresa que no nos esperabamos..
pero lo mejor mejor de todo, los momentos con el Tona, el Bescano, el Masnou, el Reus, el Olot i otros clubs..las cancionitas y sus respectivos bailes.. caanciones que se repetiran en la Copa si o si? :) en general, momentos inolvidables.
y como no, mencionar al CPA Aulet de Celrà i todos sus componentes.. GRACIESS! (L)

endavant oé!
endarrera oé!
a la dreta oé!
a la esquerra eoé!
catalunya oé!
catalunya oé!
catalunya oé!
catalunya eoé!

miriam,

martes, 26 de febrero de 2008

mil gracias.

CELRÁ: Aquí me quiero detener un poco porque me gustó mucho… Magali Fronton, buena discípula de Jaume(enrenador del masnou i patinador del Sant celoni), hizo honor a su maestro he hizo lo que le gustó a ella. Sin mirar a nadie. A mi no me dejó indiferente para nada y no por la cercanía, sino porque son esas creaciones a las que hay que prestarle atención por como vienen envueltas…Un vestuario precioso, súper simple y una ejecución muy decente. El año pasado no llegaron a España, pero este año tienen ya su premio muy merecido. Yo quizá le hubiera dado otra clasificación, pero ésta tampoco me disgusto. Me impresionó que algo tan pequeño estuviera tan bien contado y sobretodo, que un sueño se pudiera plasmar de esa manera. Me volví a casa con los últimos diez segundos en la cabeza…Carlos Pantano.

Gracies Magali, Ruth, nen, nenaaas, tothom que va venir i tothom que ens animava des de on fos, a tots, gracies i mil petons!

i ara, a fer que l'ultim sigui especial! (L)